Toespraak van de voorzitter bij het afscheid van Lies de Jong
Beste Jeroen en Davy, Hugo, Julian en Robin
Namens Petanqueclub Oisterwijk condoleer ik jullie van harte met het enorme verlies van jullie Moeder, schoonmoeder en oma.
Geachte familieleden, vrienden en kennissen van Lies de Jong – Bors: net als ik zullen jullie met pijn en met liefde in het hart hier aanwezig zijn om afscheid te nemen van Lies en om haar gezin in deze moeilijke tijd te ondersteunen.
Lies, sinds 2011 lid van onze club, was altijd een zeer welkom medelid. Zij trad niet per se op de voorgrond en hield daar ook niet van, maar toch wist iedereen nauwkeurig hoe Lies over de gang van zaken dacht. Er werd naar haar geluisterd. Altijd kalm, nuchter en geduldig stond zij als een rots in de branding als emoties soms wat opliepen. Zij was eerlijk en open en wist daardoor velen voor zich te winnen. Ze was betrokken en had een geduldig luisterend oor voor iedereen die daar met zijn of haar problemen behoefte aan had. Ze was positief als het kon en kritisch als het nodig was.
Lies speelde al langer op ons terrein als lid van de KBO-groep. Toen die in 2011 als geheel lid werd van onze club stortte ze zich op het spel. Niet meer alleen als tijdverdrijf, maar als sportbeoefenaar. Ze was ook hier geen spectaculaire speelster, maar ze ontwikkelde zich tot een effectieve en betrouwbare partner die als vaste partner van Harrie de Brouwer in de bovenste regionen van onze club mee kon komen. Ze was ook een plezierige speelster die rust en evenwicht bracht en zich niet van de wijs liet brengen. Ook niet als de tegenstander het probeerde, het is nu eenmaal een sport.
Petanqueclub Oisterwijk, kortweg PCO, is een sportclub. Dat neemt niet weg, dat onze club ook voor veel leden een sociëteitsfunctie vervult. Je ontmoet er vrienden in een ontspannen sfeer onder het genot van een drankje en soms een hapje. Je kunt er je verhaal kwijt en je luistert naar anderen. Ook op dit vlak liet Lies zich niet onbetuigd. Ze genoot zichtbaar van het gezelschap en hoorde vaak bij de laatsten die vertrokken. We wisten daarom natuurlijk wel, dat Lies gezondheidsproblemen had. Daar klaagde ze eigenlijk niet over, maar haar ziekenhuisopnamen spraken boekdelen. Het gebeurde eigenlijk nooit, dat Lies het woord nam en zich tot iedereen richtte, behalve die laatste keer. Toen deelde ze zelf in het openbaar mee, dat het laatste onderzoek heel slecht voor haar was afgelopen en dat haar levenseinde naderde. Zoals altijd vertelde ze dat in alle rust en gaf aan te willen blijven komen zolang haar gezondheid dat toeliet. Gelukkig ging dat nog even, maar al snel kreeg haar ziekte de overhand.
We zijn Lies dankbaar voor wat zij voor ons betekend heeft en we zullen haar in onze herinnering bewaren.
